Usiku huo, anga lilionekana limeinama juu ya jiji, likibeba giza lisilo la kawaida.

Taa za mtaa ziliwaka na kuzima kwa mfuatano wa ajabu, kana kwamba kulikuwa na sauti nyuma yake.

Mtaa wa Kivulini, uliokuwa na sifa ya kuwa na baridi hata mchana, uligeuka kuwa kimya zaidi ya kawaida.

Kila mtu alikuwa ndani – isipokuwa Ebenezer, kijana aliyeitwa na nguvu ya kale.

Alitembea taratibu, miguu yake ikigonga barabara kwa sauti iliyozama.

Alihisi dunia ikitikisika chini ya nyayo zake, japo kwa wenzake, dunia ilionekana tulivu.

Mkono wake wa kulia ulikuwa ukisikia joto la ajabu, kana kwamba kitu kilikuwa ndani yake kinachemka.

Alijua hii haikuwa homa – bali ni mwamsho wa nguvu ambazo hazijawahi kumtumikia binadamu.

Alichukua kitabu chake – kile cha ngozi kilichojaa alama zisizoeleweka.

Kila alipokifungua usiku, ukurasa mmoja mpya huonekana, wenye maneno yaliyowekwa kwa dhahabu ya giza.

Siku ya leo ukurasa huo uliandikwa:

"Aliyechaguliwa hupitia kivuli ili kuona mwanga wake mwenyewe."

Katikati ya mtaa huo, kulikuwa na jengo lililosahaulika na watu – Nyumba ya Kale ya Rajani.

Wenyeji waliamini jumba hilo limejaa mizimu, lakini Ebenezer alihisi mvuto wa tofauti.

Mlango uliokuwa umefungwa kwa misumari na kufunikwa kwa mabati, ulifunguka peke yake.

Sauti ya hewa ilipuliza kama mwanamke aliyelia sana, ikapita kando yake.

Ndani ya jumba, kulikuwa na ngazi za mawe zilizoteremka chini ya ardhi.

Hakukuwa na taa, lakini sakafu iling’aa kwa nuru ya bluu iliyoonekana kutoka chini.

Kila hatua aliyoshuka, kuta zilionekana kuandika maandishi kwa mwangaza wa ghafla.

“Usiogope,” sauti ikasema tena, “uko karibu na mwanzo wa mwisho wa maisha ya kawaida.”

Ebenezer alifika kwenye chumba kikuu kilichokuwa chini – duara kubwa lilichorwa sakafuni.

Katikati yake, kulikuwa na kioo – si cha kujiangalia, bali cha kutazama nafsi.

Alipokisogelea, aliona picha ya mtoto akilia ndani ya kioo – huyo mtoto alikuwa yeye.

Lakini macho ya mtoto huyo yalikuwa na mwanga wa dhahabu – na vilio vyake vilikuwa na nguvu.

Kioo kilianza kubadilika – kikawa maji yanayochemka, kisha moshi, kisha nyota.

Ndipo sauti ikatokea ndani yake, ya kale, nzito, na yenye heshima:

“Ebenezer, uko tayari kulipa gharama ya maarifa? Maarifa ya kweli huja kwa sadaka.”

Alinyamaza – lakini moyo wake ukasema kwa nguvu: “Ndiyo.”

Sauti ikasema tena: “Basi chukua mshale wa mwanga huu, upenye giza la ukoo wako.”

Kioo kilitoa mwanga mkali, na mshale wa nuru ukaonekana mkononi mwake.

Lakini mshale haukuwa wa kushika, bali wa kutambua njia – ulitembea mbele ukiongoza.

Ebenezer alimfuata, hadi ukuta wa mwisho ambapo hapakuwa na mlango – lakini mshale ulizama ndani yake.

Ukuta ukapasuka kwa mwanga, na mlango wa mawe ukafunguka kwa kishindo.

Ndani, kulikuwa na sanamu kubwa ya mchonga aliyetengeneza mchana na usiku kwa sura ya binadamu.

Sanamu lilimwangalia Ebenezer na macho yake yakaangaza, kisha yakasema:

“Damu yako ni ya mfalme na mchawi. Usipofuata wito huu, dunia itasahau mwanga wake wa mwisho.”

Ebenezer alihisi mwili wake ukipaa juu kidogo, miguu ikapoteza uzito.

Katika muda huo, akili yake iliona majiji mengine, mapambano, na kifo kilichomkaribia.

Alirudi chini ghafla na pumzi ya haraka – akiwa amebeba alama ya jicho la tatu kwenye paji la uso.

Ulikuwa mwanzo wa njia – na mwisho wa ujinga wa dunia.

Aliinuka, akaangalia nyuma yake – mlango ulikuwa umefungwa tena.

Lakini ndani ya roho yake, mlango mwingine ulikuwa umefunguka – wa ufahamu, wa hatima.

Kioo kilikuwa kimetoweka, lakini maandishi kwenye sakafu yalibaki:

“Mwanga wa ndani hushinda giza la nje.”

Ebenezer alitoka kwenye jumba, lakini dunia haikuonekana kama awali.

Aliweza kuona miangaza juu ya vichwa vya watu – mingine ya dhahabu, mingine nyeusi.

Alijua kuwa hatokuwa tu kijana wa kawaida tena – bali mlinzi wa mpaka wa miujiza.

Na usiku huo, jiji liliamka – si kwa kelele, bali kwa mitetemeko ya nguvu mpya.  

ITAENDELEA