Kulikuwa na usiku wa ukimya usio wa kawaida, kana kwamba dunia nzima ilikamata pumzi. Miti haikutikisika, mawimbi ya bahari hayakupiga mwamba, na nyota zilionekana kusimama hewani. Ndani ya chumba chake, Ebenezer alihisi sauti ya ajabu, ikimtokea ndani ya moyo wake. “Ukweli wa mwisho hauko mbinguni wala ardhini – uko ndani ya nafsi za walio tayari kuona.”   Kwa wiki nzima, Ebenezer alikaa kimya – alifunga na kuomba, si kwa maneno, bali kwa roho. Familia yake ilimzunguka kwa upendo, lakini hakuna aliyemgusa – walihisi moto wa ndani. Tasha alimwandikia barua: “Nikikupoteza kwa mwanga huu, natumaini utanikumbuka kama sauti ya dunia.” Na ndani ya kimya, Ebenezer aliingia kwenye mlango wa mwisho – si wa nje, bali wa nafsi yake mwenyewe.   Mlango huo ulimrudisha kwenye utoto wake – pale alipokuwa akisali na mama yake. Aliona sura ya baba yake aliyefariki, akimwambia, “Nilijua kuna kitu kikubwa ndani yako.” Aliona marafiki waliomsaliti, walimcheka, waliompuuza – na bado akaamua kuwasamehe. Kwa msamaha huo, giza lilio ndani ya nafsi yake lilipasuka – na nuru ikamiminika kama bahari.   Ebenezer alijikuta ndani ya ukumbi wa mianga elfu – kila mmoja akiwa kiongozi wa siku za mbele. Kulikuwa na watoto wachanga waliowaka, wazee waliotembea kwa hekima, wake kwa waume waliotunza upendo. Sauti ya Mungu wa kale ilisema: “Mtu anapojijua, taifa zima huamka. Leo, wewe ni kioo cha kizazi.” Ebenezer alikubali – si kwa sauti, bali kwa kupumua tu – na ulimwengu ukabadilika.   Aliporudi duniani, kulikuwa na utulivu mkubwa – si wa hofu, bali wa heshima. Watu waliokuwa wakitembea barabarani walimwangalia kana kwamba walimwona kwa mara ya kwanza. Alikanyaga ardhi, maua yakachanua. Alipoongea, watoto walitabasamu kabla hajamaliza sentensi. Na kila alipoingia mahali palipojaa chuki, ghafla watu walianza kukumbatiana.   Tasha alimkumbatia kwa nguvu, akasema, “Umekuwa zaidi ya mpendwa – sasa wewe ni historia.” Alphaeus alilia hadharani – akisema, “Huu ndio mwisho wa zamani, na mwanzo wa kweli.” Fabrizio alileta ramani mpya ya Afrika – iliandikwa kwa mwanga, si wino. Na Roy alifanya jambo la kushangaza – akamuomba msamaha kila mtu aliyemwahi kudhulumu.   Katika kila mkoa wa Tanzania, moto wa mwanga ulianza kuwaka kwenye mioyo ya vijana. Waliokuwa hawana matumaini walijifunza kuandika ndoto mpya. Waliokuwa mafisadi walijitokeza hadharani – wakitaka kujifunza jinsi ya kuwa watakatifu wa biashara. Na wale waliokuwa wachawi wa zamani waligeuka kuwa waalimu wa hekima za kale.   Ebenezer alitangaza shule mpya: Chuo cha Mianga na Majukumu, kilichoanzishwa Arusha. Walifundisha si uchawi, bali uzima. Si nguvu, bali upendo. Vijana walijifunza jinsi ya kusoma roho za watu, si kwa kuwahukumu, bali kwa kuwasaidia. Na kila mwanafunzi alipewa zawadi ya kipekee – si kitu cha kushikika, bali cha kipekee moyoni.   Ndani ya miaka miwili, taifa lilianza kubadilika – si kwa sheria mpya, bali kwa maisha mapya. Watoto walipewa nafasi ya kueleza ndoto zao kila asubuhi kabla ya masomo. Biashara zilianzishwa kwa misingi ya huduma, si faida tu. Na familia zikawa sehemu ya ujenzi wa taifa – si tu kwa damu, bali kwa upendo unaochagua.   Ebenezer alichagua kuishi kawaida – katika nyumba ya kawaida, akifuga kuku, akipanda miti. Lakini kila mtu aliyemtembelea, aliondoka na hisia ya kuwa karibu na mbingu. Tasha alipokuwa mjamzito, Ebenezer alisikika akimwambia, “Mtoto huyu hatakuja kubadilisha dunia – atakuja kuikumbusha.” Na alipozaliwa, mtoto huyo alipewa jina la Mshumaa wa Kati – ishara ya mwanga wa kizazi.   Mwisho wa sehemu hii, haukuwa mwisho wa hadithi. Kwa sababu miujiza ilianza si wakati Ebenezer alipofungua mlango wa giza, Bali siku alipopenda bila masharti, akaamini bila ushahidi, na kuishi kama mwanga. Na hivyo, ulimwengu haukupona kwa miujiza – ulimwengu ulipona kwa mtu mmoja kusema: “Ndiyo.”