Utamu wa Shemeji

Episode ya 9

Ilikuwa siku ya Jumamosi, jua likiwa limejificha nyuma ya mawingu mazito ya Dar es Salaam. Hali ya hewa ya asubuhi ile ilikuwa ya kimyakimya na yenye utulivu wa bandia — kama moyo wangu. Miriam alikuwa jikoni, akipika, huku Rahma akiwa chumbani akijipodoa kwa harufu nzito ya marashi ya kiarabu. Mimi nilikaa sebuleni, lakini akili yangu haikuwa hapo.

Tangu Miriam aseme, “Nimegundua kitu kuhusu wewe na Rahma,” siku iliyopita, moyo wangu ulikuwa ukidunda tofauti. Lakini haikumaanisha alikuwa na ushahidi. Labda alitupa tu maneno ya kunichokonoa.

Rahma alipotoka chumbani, alivalia gauni refu la hariri, ila limebanwa sana hadi kuonesha kila mviringo wa mwili wake. Aliponipita, aliniwacha na harufu ya mwili wake iliyochanganyika na marashi — harufu ambayo niliijua sasa zaidi ya ya mke wangu.

Alikata kona na kwenda jikoni kumkumbatia dada yake kutoka nyuma, akasema:

“Dada, unajua shemeji siku hizi anakaa kimya sana. Mbona mnagombana?”

Miriam alicheka tu. “Wanaume bana, wakishapata watu wanawapenda, wanajifanya matawi.”

Rahma akatazama nyuma kwa jicho la mialiko. Sauti yake ikalainika, “Lakini mimi najua jinsi ya kumfanya arejee mikononi…”

Nilihisi kila neno lake linanilenga, ila alilizungumza kwa njia ambayo mke wangu hangegundua. Mchezo wa kishetani ulikuwa unaendelea mbele ya Miriam — na alikosa tu sekunde chache za kumkamata mdogo wake akiwa juu ya mumewe.

Baadaye mchana, Miriam alipokea simu kutoka kwa mama yetu wa kule Morogoro, na akahitajika kuondoka ghafla kwenda kumuona mjomba aliyelazwa hospitalini. Kabla hajaondoka, aliniambia:

“Shemeji yako ni mtu mzima sasa. Naomba uwe naye karibu, hata kama najua mnaelewana.”

Nilikubali kwa kichwa — kumbe Miriam mwenyewe ndiye aliyekuwa ananifungia kwenye chumba cha tamaa. Mara tu Miriam alipofunga mlango, Rahma alifunga milango yote ya nyumba, akazima redio, na akaingia chumbani kwangu bila hodi.

“Shemeji,” alisema kwa sauti ya kimahaba, “Leo nataka usimame kwa muda mrefu kuliko jana. Leo ni siku ya video.”

“Video?” niliuliza kwa mshangao.

Akanishika mkono na kuniingiza chumbani kwake. Juu ya meza, kulikuwa na tripod na simu yake ikiwa tayari kurekodi.

“Sitaki tu nikukumbuke kwa ladha — nataka nikukumbuke kwa picha pia,” alisema kwa sauti ya chini, huku akijivua nguo na kubaki uchi kama sanamu ya miujiza.

Nilitetemeka. Hii ilikuwa hatari mpya kabisa. “Rahma, unazidi sasa. Video? Hii itatufikisha pabaya…”

Alinishika kifuani kwa vidole vyake vyembamba, akasema:

“Ukinitosa, nitaiweka online. Ukinitii, itabaki siri yangu. Unajua uchaguzi ni wako.”

Nilikuwa sina chaguo. Tamaa ilishinda tena.

Alinikalia, akaanza kunichezea kwa ulimi kama mchoraji wa kale. Kila kipande cha mwili wangu alikipapasa kwa upole na nguvu iliyochanganyika. Kamera ilianza kurekodi, lakini sikujali tena. Nilimla kwa kiu, nikamchezea kwa utaalamu wote nilionao. Tukafanya kwenye ukuta, kwenye sakafu, hadi juu ya kabati. Rahma alilia kwa utamu, akasema:

“Shemeji… leo umevunja rekodi… ohh… ohhh… ndiyo… niingie mzima shemeji…!”

Tulipoisha, Rahma alisimama huku akihema, akachukua simu, akaangalia video na kutabasamu. “Hii ni dhahabu yangu. Ukinitesa, nitaiweka ‘live’. Ukinitunza, nitaiweka moyoni.”

Niliketi kitandani nikiwa hoi. Nilijua sasa nilikuwa mfungwa rasmi wa shemeji yangu. Nilijua siwezi tena kutoka bila kupoteza kila kitu — ndoa yangu, heshima yangu, jina langu.

Lakini siku hiyo usiku, Miriam alinipigia akiwa njiani kurudi.

“Sijui kwanini lakini naumwa moyo sana leo,” alisema. “Na nimeanza kuwaza sana juu ya Rahma. Kuna kitu siielewi.”

Nikameza mate. Sikuweza kusema lolote.