Mwisho wa Dunia Kimya Kimya – Episode ya Tano

Najim alifungua macho yake taratibu, akitazama ndani ya treni ya anga. Hewa ilikuwa nzito, si kwa oksijeni bali kwa maana. Mwanga uliokuwa ukipenya kwenye vioo vya treni haukutoka kwenye jua la kawaida. Ulikuwa mwanga wa historia, mwanga wa tukio ambalo halijatokea lakini tayari lina kumbukumbu.

Sauti hiyo ya Imeli haikuwa ya sauti ya msichana mdogo tena. Ilikuwa imetulia, imekomaa, na ilikuwa na mchanganyiko wa huruma na nguvu. Ilisikika kama sauti ya mtu aliyepitia karne moja ndani ya dakika moja.

Najim hakugeuka mara moja. Alihisi uwepo wake. Alijua msichana huyo hakuwa tu mtu — alikuwa jambo. Alikuwa ishara. Alikuwa majibu ambayo hayakutafutwa kwa muda mrefu kwa sababu watu waliogopa maswali.

“Kwanini uko hapa?” Najim aliuliza bila kumwangalia.

Imeli alikaa kwenye kiti kingine, pembeni yake. “Kwa sababu ninakutegemea. Najua Wayota anataka kutumia jina langu kufungua Sifuri ya Dunia. Lakini sijui ni kwa nini mimi. Nimekulia ndani ya magiza. Nimefundishwa kuua kabla ya kutabasamu. Lakini sijawahi kuamini hata nusu ya kila walichoniambia. Wewe, Najim, ndio mtu wa kwanza ambaye jina lake lilitajwa kwangu bila hofu.”

Najim aligeuka sasa, akamwangalia. Alikuwa msichana wa umri wa miaka 19 au 20. Lakini macho yake yalikuwa na uzito wa miaka 900. Jicho lake la fedha lilikuwa linaangaza kidogo, lakini si kwa uchawi — bali kwa ukimya wa ndani.

“Hutaweza kuzuia Wayota kwa silaha,” alisema.

“Sitahitaji,” Najim alijibu. “Wayota anashinda vita za nje. Lakini ana hofu na historia yake mwenyewe. Ndio sababu hajawahi kukaribia Kigoma.”

“Kigoma?” Imeli alishangaa kidogo. “Kuna nini Kigoma?”

“Ndiko nilipozaliwa. Na ndiko aliposhindwa mara ya kwanza.”

Treni ilianza kupungua kasi. Nje ya vioo, waliona anga ambalo halikuwa la dunia wala la anga. Palikuwa na vitu vilivyounganika kwa nyuzi nyembamba kama mawimbi ya wazo. Palikuwa panachanganya akili — kila kitu kilikuwa kinatembea kwa wakati mmoja, kama filamu inayoonesha historia ya maisha yote ndani ya dakika moja.

Kisha, ghafla, kulikuwa na mlango. Ulifunguka.

Walisimama wote wawili. Najim alitangulia, Imeli akimfuata. Wakati walipotoka kwenye treni, walikanyaga kwenye ardhi ya dhahabu iliyo hai — kila unavyokanyaga, ardhi inabadilika kuwa sura ya tukio la zamani.

Wakaona watoto wakicheza — watoto waliovaa mavazi ya kale, wakiimba lugha isiyojulikana. Walikuwa ni kumbukumbu. Walikuwa ni historia inayoishi.

Wakaendelea kutembea hadi wakafika kwenye uwanja mkubwa wa mviringo, na katikati yake alisimama Wayota. Alikuwa amevaa koti jeupe lenye maandishi ya dhahabu, na kwenye kiganja chake kulikuwa na kifaa kidogo kama saa, lakini kilikuwa kinaangazia majina — majina ya watu waliowahi kuishi.

Alipoona Najim, alitabasamu. “Mwishowe umefika. Umechelewa kwa sekunde saba.”

Najim hakuonyesha mhemko wowote. “Hizo saba zitakuharibia karne.”

Wayota alitembea taratibu hadi karibu nao. Alimtazama Imeli kwa muda mrefu, kisha akasema kwa sauti ya upole:

“Najua walikufundisha kuniogopa. Lakini hujui hata ni kwa nini.”

Imeli hakujibu. Badala yake, alimpokonya Najim ile fimbo ndogo ya fedha aliyokuwa amepewa na Layna. Aliiinua juu kidogo, na gafla, kila kitu kilisimama — hata upepo, hata mawazo.

Wayota alionekana kushituka. “Umefanyaje hivyo?”

“Si mimi,” Imeli alisema. “Ni historia yako inayokataa kuendelea.”

Kisha aliitembeza ile fimbo angani na maneno yasiyoeleweka yalitoka mdomoni mwake. Mara dunia yote ikaanza kutikisika polepole — lakini sio kuanguka, bali kugeuka.

Walirudi wote watatu ghafla Kigoma. Ndani ya nyumba moja ya tope iliyokuwa imejengwa karibu na ziwa, kulikuwa na mwanamke mzee — alikuwa amelala, akiwa na mkufu wa shaba ambao Najim aliutambua. Huyo alikuwa mama yake.

Layna alitokea tena — lakini sasa si kama kivuli, bali kama roho halisi. “Niliwaambia. Historia haina mwenyewe. Bali ina walinzi.”

Najim alimtazama Wayota. Alikuwa ameanguka chini, macho yake yakiwa hayana tena nguvu. Alikuwa ameshindwa — si kwa risasi, si kwa nguvu, bali kwa ukweli. Ukweli ambao hata yeye hakuwahi kuukubali.

Imeli alitembea taratibu, akamwinamia Najim. “Nimejifunza. Lakini bado sijajua upendo ni nini.”

Najim alishika mkono wake. “Upendo ni pale unapompa mtu nafasi ya kuwa tofauti na jinsi alivyofundishwa.”