Mwisho wa Dunia Kimya Kimya – Episode ya Tisa

Mhusika Mkuu: Najim Kifu

---

Kulikuwa giza kamili. Giza ambalo halikutokana na ukosefu wa nuru, bali uwepo wa ukweli mzito kiasi cha kuifinya mwanga. Najim Kifu alitembea ndani ya barabara ya mwamba wa kioo — njia ambayo ilielea angani ndani ya ulimwengu uliokuwapo kati ya dunia mbili: ya sasa, na ile ya “Zamani Iliyofutwa.”

Aliwaacha nyuma Max, Elika, Imeli, na Janina. Ilikuwa lazima. Kila mmoja wao alikuwa sehemu ya mlango, lakini yeye alikuwa funguo. Funguo haikai ndani baada ya mlango kufunguliwa.

Kama kawaida, hakujua anakoelekea. Lakini mara hii hakuhitaji kujua — barabara hiyo iliundwa kwa kufuata mapigo ya moyo wake. Kila hatua aliyopiga, ardhi ilijitokeza. Hakukuwa na ramani tena. Hakukuwa na mipaka ya lugha, muda, wala akili ya kawaida.

Katikati ya anga hiyo ya ajabu, aliiona sura ya mtoto — sura ya kijana aliyemuona kwenye ndege kule nyuma: kijana aliyemwita “Baba” kwa sauti ya kipekee. Sura ile ikamwambia:

"Ukipita hapa, huwezi kurudi kuwa wa kawaida. Na ukirudi, hautatambulika."

Najim alijibu bila hofu. “Sijawahi kuwa wa kawaida.”

Kisha akaingia mahali ambapo historia ya Dunia ilishikwa kwa minyororo. Ilikuwa chumba kikubwa kilichoelea, kikiwa na nguzo kumi na mbili. Kila nguzo ilikuwa na sauti ya kihistoria — sauti ya vita, ya mapinduzi, ya mapenzi, ya huzuni, ya imani, ya usaliti, ya ahadi, ya ushindi, ya uongo, ya ukweli, ya kumbukumbu, na ya kusahau.

Kwenye nguzo ya mapenzi, alikuta jina lake limeandikwa pamoja na jina la Layna. Hakujua nani aliandika, lakini alihisi haikuwa bahati mbaya. Alilifuta kwa kidole chake, halafu akalirudisha tena kwa damu ya kidole hicho. Alijua mapenzi huishi hata yakisahaulika.

Kisha alihamia kwenye nguzo ya kusahau.

Hapo ndipo alipomwona mtu aliyedhani ameangamia zamani — Wayota, akiwa hai, lakini si mtu tena. Alikuwa kivuli cha roho isiyopotea wala kukubali kupotea. Sauti ya Wayota ilikuwa kama sauti ya mvua ikinyesha ndani ya pango la chuma.

“Najim Kifu… umerudi mahali ambapo wanaume kama wewe huenda kufutwa.”

Najim akasema, “Sikuja kufutwa. Nimekuja kumaliza niliyoyaacha.”

Wayota alimsogelea. “Unajua ni kwanini historia haikuwahi kumtaja baba yako?”

Najim alinyamaza.

“Kwa sababu baba yako ndiye aliyeificha historia yenyewe. Alikuwa mlinzi wa lango la kwanza — na mimi nilikuwa mwanafunzi wake.”

Kwa mara ya kwanza, moyo wa Najim ukagawanyika vipande viwili: vipande vya hasira na vipande vya matumaini. Baba yake hakuwa msaliti kama alivyofikiri. Baba yake alikuwa sehemu ya mchezo mkubwa zaidi.

Wayota akamwonyesha kifaa — kifaa cha zamani, chenye mpini wa mbao na kiini cha fuwele ya kijani. “Hiki ndicho kilichotumika kufunga kumbukumbu ya dunia. Ukikigusa, kila mtu duniani atakumbuka kila walichowahi kusahau. Ukikiharibu, dunia itasahau kila kilichowahi kuwapa maumivu.”

Najim alikisogelea.

“Chagua, Najim,” Wayota alisema. “Watu wasahau maumivu, au wakumbuke kila kitu — pamoja na giza la ndani zaidi la maisha yao?”

Alichukua kifaa, akakikazia macho.

Kabla hajafanya uamuzi, akasikia sauti mpya. Ilikuwa sauti ya kike, nyororo lakini yenye hasira ya kilio kisichosikika.

“Muda wa kulinda ukimya umeisha,” sauti ilisema.

Mwanamke mmoja akajitokeza kutoka kwenye kivuli. Alikuwa mrefu, wa asili ya Pemba kwa uso, lakini akizungumza Kiswahili kizuri cha bara. Alikuwa na macho ya samahani na moyo wa vita.

“Mimi ni Aisha. Mtoto wa damu ya Wayota. Nimekuja kumaliza kazi ya familia yangu, lakini pia kuikataa.”

Wayota alishangaa. “Nilikuacha kwenye muda uliosimamishwa!”

“Ndio, lakini kumbukumbu haziishi kwa kuachwa.”

Najim alimtazama Aisha. Akamwelewa kwa haraka — huyu alikuwa sehemu ya historia, lakini pia sehemu ya mustakabali mpya.

“Najim,” Aisha alisema, “usiwape dunia suluhisho. Wape uchaguzi.”

Najim alitabasamu. Akaweka kifaa chini. Akakikata vipande viwili: kimoja cha kukumbuka, kimoja cha kusahau. Kila mtu duniani atapewa nafasi ya kuchagua ndani ya ndoto zao — waamue kukumbuka au kusahau. Dunia mpya ianze kwa hiari, si amri.

Wayota alitoweka. Sauti ya chumba ikatulia.

Najim na Aisha walitoka kwenye chumba hicho, wakikumbatia historia waliyoiunda kwa kuchagua kutoamua peke yao.

Waliporudi juu, walikuta Max na Janina wakiwa tayari — lakini kwa mshangao, walikuta mtu mwingine mpya akiwa amesimama mbele ya kambi: kijana wa Kitanzania mwenye suti nyekundu ya kujikinga na miale ya kumbukumbu.

Jina lake lilikuwa Shafii. Alikuwa mlinzi wa mlango wa mwisho, mlango wa roho.

“Najim,” alisema, “ulidhani mlango umefungwa. Ukweli ni kwamba… bado kuna mlango mmoja zaidi.”

Najim alitabasamu kidogo. “Basi tuingie tena. Dunia haichoki kubadilika.”