Mwisho wa Dunia Kimya Kimya – Episode ya Kumi

Mhusika Mkuu: Najim Kifu

---

Waliingia. Mlango wa mwisho haukuwa mlango wa chuma wala jiwe — ulikuwa mlango wa nafsi. Ulifunguliwa ndani ya moyo wa mtu mmoja tu aliyeweza kuamini kitu kisicho na uthibitisho: kwamba upendo unaweza kubadilisha historia, si tu kwa kuiandika upya, bali kwa kuisamehe.

Najim alitembea akiwa ameongozana na Shafii, mlinzi wa mlango wa roho. Hakuwa kijana wa kawaida. Shafii alizaliwa ndani ya kifungo cha ndoto za watu wengine. Alikuwa mfuasi wa Kundi la “Wasahauji,” kundi lililoamini kuwa dunia haitakiwi kukumbuka makosa yake bali iishi tu kwa sasa.

Kabla hawajafika mbali, Imeli alikimbia akiwafuata. “Najim, kitu kibaya kimetokea. Max na Janina wamepotea. Ramani zimechomeka, na kuna ishara kuwa waliitwa kwa jina moja: Zawadi.”

Najim alishtuka. Zawadi? Hakuwa amewahi kumsikia. Lakini jina hilo lilimfanya asimame palepale kana kwamba muda umesimama pamoja naye.

Shafii alitazama kwa tahadhari. “Zawadi ni mlinzi wa kumbukumbu za waliojaribu kusahau kwa nguvu. Ana uwezo wa kugeuza ukweli kuwa simulizi na simulizi kuwa ukweli. Akishika kumbukumbu yako, inaweza kutoweka kama haijawahi kutokea.”

Waliamua kugawanyika. Najim akaenda na Imeli, huku Shafii akiingia upande wa pili wa lango la roho.

Njiani, Najim akamwambia Imeli, “Kuna kitu nahisi… Layna hajapotea kabisa. Kuna kumbukumbu ya sauti nilisikia ikiniita jana usiku. Ilikuwa kama wimbo tuliokuwa tukiuimba zamani.”

Imeli akasita. “Najim… kuna jambo hujui. Layna hakuwa mpenzi wako tu. Alikuwa pia sehemu ya mpango mkubwa zaidi. Alizaliwa kutoka katika lango la muda. Hakuwahi kuwa na umri halisi — kila aliyejaribu kumhesabia miaka, alisahau umri wao.”

Najim alitazama mbele, lakini hakuwa anaona mazingira tena — alikuwa anaona uso wa Layna. Alihisi mapigo ya moyo wake yakikumbatia hewa.

Walipofika mbele ya lango la kale, lililojengwa kwa mifupa ya watu waliopotea katika wakati, walimkuta msichana aliyesimama juu ya jiwe refu. Alivaa vazi jeupe, miguu peku, macho hayakuwa na mboni. Alikuwa Zawadi.

“Karibuni,” alisema kwa sauti isiyo ya mwanadamu. “Najim Kifu, mjasusi wa zamani, mlinzi wa sasa, na mfungwa wa baadaye.”

Najim alichomoa kifaa kidogo alichopewa na Max — kifaa cha kurejesha kumbukumbu zilizopotea. “Nataka nikuulize swali moja.”

Zawadi alitabasamu. “Swali ni silaha kubwa kuliko risasi. Endelea.”

Najim akauliza: “Je, kumbukumbu za dunia ni za kweli, au ni vile tunavyoamua kuzisimulia?”

Zawadi akacheka. “Hilo halijawahi kuulizwa kwa uaminifu. Lakini nitakujibu: Kumbukumbu ni kama mapenzi. Zikikubaliwe na pande zote mbili, huwa kweli. Zikikataliwa na mmoja, huwa ndoto.”

Mara ghafla, ardhi ikatikisika. Mwangaza mweupe ulijitokeza kutoka chini. Lango la Roho lilianza kufunguka. Ndani yake kulikuwa na makumi ya sura — baadhi zikiwa ni watoto, wazee, wapenzi, maadui, marafiki waliokufa na waliokuacha. Ilikuwa ni kumbukumbu za kila mtu aliyewahi kuwa sehemu ya Najim.

Najim akasimama katikati, macho yakiwa na machozi ya kimya. Kisha akauliza tena:

“Zawadi… je, ninaweza kuishi bila kujua kile nilichopoteza?”

Zawadi akakaribia, akamshika bega. “La, lakini unaweza kupenda tena bila kuwa na hofu ya kukipoteza.”

Kabla hajajibu, mlio mkubwa ulisikika. Lango lilijifunga kwa nguvu, likiwaacha ndani watu wanne tu: Najim, Imeli, Zawadi, na ghafla, msichana mdogo aliyekuja kutoka upande mwingine — Zuhura.

Alikuwa bubu, lakini alizungumza kwa sauti ya ndani ya vichwa vyao. “Ukitaka dunia mpya, itengeneze kwa kumbukumbu mpya. Usijaribu kuiokoa ile ya zamani. Tayari ilijisalimisha.”

Zawadi akamwelekea Zuhura. “Umesema kweli. Ni wakati wa kuamua.”

Najim akachukua jiwe lililokuwa na maandishi:

"Kumbukumbu haziishi. Wala haziishiwa nguvu. Huvaa sura mpya."

Aliweka jiwe hilo katikati ya lango, halafu akaachilia kifaa chake — kifaa cha kuchagua kusahau au kukumbuka. Alikikabidhi kwa Zuhura.

“Chagua wewe. Sisi tumekuwa watendaji kwa muda mrefu sana.”

Zuhura alifunga macho. Akakitikisa kichwa chake mara moja.

Ghafla dunia ikatetemeka. Vitu viliungua, vingine vikazaliwa. Kila mtu duniani aliamka akiwa na kumbukumbu moja isiyoelezeka: walikumbuka kupenda, bila kukumbuka nani walimpenda.

Najim alimtazama Imeli.

“Najua najua,” alisema kwa sauti ya tabasamu, “hatukuanza tena, lakini tulichagua kuendelea.”

“Na hilo linatosha,” Najim akajibu.

Kisha walipotazama nyuma, hakuna kilichokuwapo. Dunia ilikuwa imesahau njia ya kurudi. Ilibaki njia moja — ile ya mbele.