Mwisho wa Dunia Kimya Kimya – Episode ya Kumi na Moja

Mhusika Mkuu: Najim Kifu

---

Muda haukusogea. Dunia haikuyumba. Lakini kila mtu aliyekuwa karibu na Najim Kifu alihisi kuwa sasa walikuwa ndani ya kipindi kipya — kipindi ambacho historia haikuwa inawaandama tena, bali ilikuwa inawaangalia.

Walikuwa mahali palipoitwa Eneo la Wazi la Sita, ukanda wa muda uliovunjika — sehemu ambayo kila tukio lililowahi kufutwa liliishi kwa muda mfupi tu kabla halijarudi kusahaulika. Ilikuwa ni sehemu ya majaribio, ya kupima dhamira ya roho.

Najim, pamoja na Imeli na Zuhura, walitembea kwenye ardhi ya miale ya bluu, ambapo kila hatua walioshika ardhini, waliona tukio la zamani likirudi — tukio ambalo lilikuwa na athari ya kihisia kwao, lakini si kwa dunia nzima. Ni kama kila mtu alikuwa na sinema yake binafsi ikiigizwa ardhini.

Wakati wakiendelea mbele, waliona kivuli kikubwa kikikimbia juu ya mawe ya pembezoni. Zuhura, licha ya kimya chake, alionesha wasiwasi. Kisha akanyoosha mkono wake na mchoro wa alama ya duara ukaonekana angani.

“Anakuja mmoja wa Wanaotunza Hatia,” Imeli alisema kimya. “Hao si wanadamu. Ni roho zilizojivisha miili ya watu waliokufa kwa siri kubwa sana kiasi kwamba dunia haijawahi kujua kuwa waliwahi kuishi.”

Najim alijiandaa — alijua kuwa safari yao ilikuwa imeingia katika hatua ya kipekee: safari ya ndani ya nafsi.

Walipofika katikati ya eneo hilo, alijitokeza kijana mmoja aliyevaa suti nyeusi, miguu mitupu, macho makubwa ya kijani kama samafi. Alikuwa na bastola mbili — moja ya kupoteza kumbukumbu, nyingine ya kuamsha kumbukumbu za wengine bila idhini.

“Najim Kifu,” alisema kwa sauti ya taratibu, “jina lako linasomeka kwenye orodha yangu ya walioepuka.”

Akatupa karatasi ndogo. Ikaanguka chini, ikiwa na majina mengi: Layna, Max, Janina, Imeli, Shafii, Zuhura... na jina la mwisho lilikuwa Najim Kifu.

“Jina langu halipaswi kuwa hapo,” Najim alisema kwa sauti ya kujiamini.

“Hapana,” kijana huyo akasema. “Unasahau kitu kimoja. Ulifariki mwaka 1995. Ulichofanya baada ya hapo kilikuwa nje ya hesabu ya dunia.”

Kimya.

Imeli akasogea. “Najim si kivuli. Ni mtu hai. Tuliishi naye. Tumependa, tumepoteza, tumepigana naye.”

Zuhura akanyoosha mkono wake, akachora herufi ya "N" hewani. Alama hiyo ilitokea kwenye paji la uso wa Najim, iking’aa. Ikawa kama muhuri wa uhai mpya.

Kijana yule alitabasamu. “Ninyi ni wa mwisho. Dunia mpya haihitaji mashujaa. Inahitaji watu wanaoweza kuishi bila kuwa miungu.”

Najim akamwambia: “Sijawahi kudai kuwa shujaa. Nimekuwa tukio tu — tukio lililoshuhudia mapenzi yakipona, vita vikibadilika, na roho ikichagua kusamehe badala ya kulipiza.”

Ghafla, mwanamke mmoja akatokea nyuma ya kijana huyo. Alikuwa na uso wa mapenzi ya zamani — sura yenye alama za mateso na msamaha. Alikuwa Fatma, mmoja wa walinzi wa mwisho wa Mlangoni wa Mwangaza.

“Najim Kifu,” Fatma alisema kwa sauti iliyojaa maumivu ya karne nyingi, “una deni. Si kwa dunia. Si kwa historia. Bali kwa Layna.”

Najim akasita. “Layna yuko hai?”

Fatma akajibu, “Yuko hai ndani ya kumbukumbu zako, lakini hajapona. Kwa sababu hajasahau.”

Imeli akakaa chini, akashika kichwa. “Hii imevuka mipaka ya dunia ya kawaida.”

Fatma akamsogelea Najim. “Kama unataka kumwokoa, lazima utembee kwenye njia ambayo hakuna mtu huishi akiimaliza — njia ya Mwisho wa Nafsi.”

Zuhura akatulia. Halafu kwa mara ya kwanza, akasema kwa sauti ya kweli:

“Najim, nenda. Lakini usirudi kama Najim. Rudi kama mtu aliyemaliza deni lake — au usirudi kabisa.”

Najim alitazama mbele. Hakukuwa na ardhi. Hakukuwa na anga. Kulikuwa na nuru tu. Nuru hiyo ilikuwa ya hatima.

Kisha akasema: “Sawa. Lakini kabla sijaenda, nataka kuwaambia kitu.”

Wakamgeukia.

“Sitaki kuwa mhusika mkuu wa simulizi. Nataka kuwa sehemu ya simulizi ambayo watu wataiamini — si kwa sababu ni ya kuvutia, bali kwa sababu walihisi ndani yao wameshawahi kuipitia.”

Akavuta pumzi. Kisha akaingia kwenye nuru hiyo, huku sauti ya Fatma ikimwambia kwa upole:

“Utakapokutana na Layna, usimwambie pole. Mwambie: ‘Nimekuja.’”