Sehemu ya 03

Nilipokutana naye, ilikuwa kama ndoto ambayo sikuamini macho yangu. Nilikuwa nimetoka sokoni Mbezi nikiwa nimechoka, jasho likinimwagika usoni baada ya kubeba mifuko mizito ya mama mmoja aliyenilipa shilingi elfu tatu tu. Nilikuwa nimesimama kando ya duka dogo nikinywa maji ya baridi, nikijaribu kuondoa kiu iliyokuwa imenichoma koo. Mara nikamsikia mtu akinipigia kelele nyuma:

"We kijana! Njoo kidogo."

Nilipoangalia, niliona mwanaume wa makamo, mwenye mwili mkubwa, na sura iliyokuwa na alama ya uchovu wa maisha lakini pia ishara ya kujiamini. Alikuwa amevaa shati jeupe lililokunjwa mikono na suruali ya kahawia. Niliposogea karibu, alinitazama kwa makini kana kwamba ananichunguza ndani kabisa ya nafsi yangu.

"Jina lako nani?" aliuliza kwa sauti ya upole.

"Mimi naitwa Maxwell… Maxwell John," nilijibu huku nikijikuna kichwa kwa aibu.

Akavuta pumzi ndefu, kisha akasema: "Nimekuwa nakuona siku kadhaa hapa sokoni. Wewe ni kijana mchapa kazi. Unabeba mizigo bila kulalamika. Watu wengi wa umri wako wangeona aibu kufanya kazi kama hiyo. Unatoka wapi?"

Nilimweleza historia yangu kwa kifupi – kwamba nimetoka Kigoma, nimekuja Dar kutafuta maisha, na sasa nimekuwa nikihangaika na vibarua vidogo vidogo ili nipate angalau chakula. Nilipomaliza, niliona macho yake yakibadilika, yakawa na huruma na heshima.

"Mimi naitwa Mzee Rashid," alisema huku akinipa mkono. "Nina duka la vifaa vya ujenzi kule Mbezi mwisho. Nataka kijana kama wewe – mwaminifu na mwenye nguvu. Ukipenda, njoo kesho asubuhi. Nitakupatia kazi ya kufagia, kupakia mizigo na kusaidia wateja. Malipo si makubwa, lakini utaweza kupata chakula na kujikimu. Na muhimu zaidi, utajifunza."

Nilihisi moyo wangu ukicheza kwa furaha. Nilikuwa sijawahi kupata mtu anayeamini uwezo wangu kiasi hicho tangu nifike Dar. Nilimshukuru sana na nikaahidi kufika kesho yake.

---

Kesho yake, nilifika mapema sana. Nilipata nafasi ya kufagia sehemu ya mbele ya duka, kupanga mifuko ya saruji, nondo na misumari kwenye rafu. Ingawa kazi ilikuwa nzito, moyoni nilihisi kama nimepata maisha mapya. Nilipolipwa siku ya kwanza shilingi elfu kumi, niliona kama nimepewa hazina. Nilinunua chakula kizuri, nikalipa sehemu ya deni dogo la maji niliokuwa nalo, na hata nikahifadhi kiasi kidogo.

Siku zikawa zinapita. Kadri nilivyokuwa nafanya kazi kwa bidii, Mzee Rashid alianza kuniamini zaidi. Alihisi kwamba mimi siyo tu kijana wa kubeba mizigo, bali pia nina akili. Mara nyingine alinifundisha namna ya kuhesabu hesabu za mauzo, jinsi ya kujua faida na hasara, na hata jinsi ya kuzungumza vizuri na wateja.

"Kijana, mjini siyo nguvu tu zinakufanya uishi. Ni akili na nidhamu," alinambia siku moja. "Kama utaweza kuchanganya vyote viwili, hutabaki maskini."

Maneno hayo yalinibaki kichwani. Nilianza kutumia mshahara wangu vizuri – sehemu ndogo kula, sehemu ndogo kuweka akiba. Nilikuwa najua kwamba maisha yangu yalikuwa bado kwenye hatua za mwanzo.

Lakini licha ya matumaini mapya, changamoto bado zilikuwepo. Chumba changu Mbezi kilikuwa ni kama shimo la giza. Wakati mvua ikinyesha, nilikuwa nakiweka ndoo ya plastiki katikati ya chumba ili kukusanya matone yaliyopenya kwenye paa. Nilipolala usiku, mbu walikuwa wengi sana kiasi kwamba nilijifunika shuka nzito hata kwenye joto kali. Nilipokuwa sina mshumaa, nilikaa gizani nikisikiliza kelele za panya wakipigana na kulia.

Siku moja niliporudi kazini nikiwa nimechoka, nilikuta mlango wangu umevunjwa. Nilipoingia, niligundua kwamba begi langu dogo lililokuwa na nguo chache limeibiwa. Nilihisi kama dunia imenigeuka. Nilikaa chini nikashika kichwa, nikabaki nalia kimya. Sikuwa na ndugu wa kukimbilia mjini, wala jirani wa kunisaidia. Lakini nikakumbuka nilivyotoka kijijini – niliondoka nikijua nitapambana. Niliapa moyoni kwamba wizi huo hautanifanya nikate tamaa.

---

Miezi ikapita. Kidogo kidogo maisha yalianza kuleta mwanga. Nilipokuwa kazini, nilikutana na vijana wengine wenye ndoto kubwa kama mimi. Tulikuwa tunakaa pamoja wakati wa mapumziko, tukizungumza juu ya maisha, ndoto, na changamoto. Nilipoeleza kwamba napenda kuandika, walinishangaa. Wengine waliniambia:

"Maxwell, huku mjini huwezi kula maandishi. Bora ufikirie kuoa mama ntilie uendelee kupata chakula."

Lakini mimi nilitabasamu tu. Nilijua moyoni mwangu kwamba ndoto ya kuandika na ndoto ya kuwa mtu mkubwa haikufa. Nilianza kuandika hadithi kwenye daftari langu kila usiku, nikitumia mshumaa wangu mdogo. Nilieleza maisha yangu, changamoto nilizopitia, na matarajio yangu ya siku moja kuwa mtu wa maana. Nilihisi kama maandishi hayo yananisaidia kubeba mzigo wa maisha.

Wakati huohuo, nilianza kuona watu tofauti kwenye mitaa ya Dar. Vijana waliovaa vizuri, wakiwa na simu kubwa mikononi, wakionekana kufanikiwa kwa haraka. Wengine walinambia kwamba maisha yao yamekuwa mazuri kwa kujiunga na makundi ya kihalifu, madawa ya kulevya, au udanganyifu wa kifedha. Wengine waliniambia “Mwanzo ni mgumu, lakini ukikubali kuingia kwenye haya mambo, utakuwa na pesa nyingi kuliko unavyofikiria.”

Kwa sekunde chache nilivutwa. Niliwaza: je, si bora nipate hela nyingi haraka? Lakini kila nilipokumbuka maneno ya baba yangu na uso wa mama yangu, nilijizuia. Nilijiambia: “Hii siyo njia yangu. Mimi nitapambana kwa njia sahihi.”

---

Kadri nilivyozidi kushirikiana na Mzee Rashid, alinitazama kama mtoto wake. Siku moja alinipa shilingi elfu hamsini na kuniambia:

"Maxwell, nenda nunue nguo mbili nzuri. Kila mara wateja wanapokuona umevaa vizuri, watakuamini zaidi. Hii ni mbinu ya biashara."

Sikuwahi kupata zawadi kubwa kama hiyo. Nilinunua suruali na shati la rangi ya bluu. Nilipoivaa mara ya kwanza, nilijisikia kama mtu mpya kabisa. Nilitembea sokoni nikihisi watu wote wananitazama, nikijiamini kwamba mimi pia nina nafasi ya kufanikiwa mjini.

Lakini hata wakati nikianza kuona mwanga mdogo wa matumaini, moyo wangu ulikuwa bado na kiu ya zaidi. Nilijua kwamba Dar es Salaam ilinibeba kwenye mikono yake yenye changamoto na ahadi. Nilijua hii ilikuwa ni mwanzo tu wa safari ndefu ya maisha yangu.

Na pale nilipokutana na mtu mwingine – mtu ambaye hakuwa mzee wala tajiri, bali kijana mwenzangu – ndipo maisha yangu yalianza kuchukua mwelekeo mpya kabisa. Huyo kijana alinifundisha kwamba Dar siyo tu mji wa shida, bali pia ni mji wa fursa zisizokuwa na mwisho.