SURA YA KWANZA

Ndoto Kwenye Kijiji cha Mwika

Baridi ya asubuhi ilikuwa kali, ukungu ukizunguka milima ya Kilimanjaro kama blanketi la mawingu mazito. Jogoo wa mzee Petro Kweka alikuwa ameshawika mara tatu, lakini Joseph bado alikuwa amejifunika kwa shuka lake jeupe, akihisi uvivu kuamka. Alijua kuwa mara tu akiinuka, mama yake Anna Kweka angekuwa tayari na kazi za kumtuma—ama kwenda shambani, ama kuchota maji mtoni. Kijiji cha Mwika kilikuwa kimya, isipokuwa sauti za ndege waliokuwa wakiimba juu ya miti mikubwa ya miembe na migomba.

“Joseph, amka kijana! Unajua leo ni Jumatatu,” mama yake aliita kutoka jikoni, harufu ya uji wa ulezi ikijaza nyumba yao ndogo ya udongo. Alikuwa ameshawahi kuamka mapema na kumaliza kazi za nyumbani. Katika familia ya Kweka, usingizi wa asubuhi haukuwa sehemu ya maisha yao. Waliamini kuwa mapema ndio msingi wa mafanikio, hata kama mafanikio yenyewe hayakuonekana kirahisi.

Joseph alinyanyuka taratibu, akitikisa kichwa chake kama mtu aliye kwenye usingizi mzito. Alikuwa na miaka kumi na tano, mwanafunzi wa kidato cha pili katika Shule ya Sekondari ya Mwika, moja ya shule za kata zilizojulikana kwa ukosefu wa walimu wa kutosha na vifaa vya kujifunzia. Lakini, pamoja na changamoto hizo, alikuwa miongoni mwa wanafunzi bora zaidi shuleni. Alikuwa akipenda sana Hisabati na Sayansi, hasa masomo ya Fizikia, ambayo yalifanya akili yake ifikirie vitu vikubwa zaidi ya mazingira aliyokulia.

Aliosha uso wake kwa maji ya baridi yaliyotoka mtini, kisha akanywa uji wake haraka kabla ya kuchukua begi lake dogo lililojaa madaftari machache na kalamu iliyokuwa imeishiwa wino nusu. Baba yake, Mzee Petro, alimtazama kwa macho ya upendo na hofu kwa wakati mmoja. Alikuwa ni baba mwenye maono ya kuona mwanae akisonga mbele, lakini hakuwa na uwezo wa kifedha kumpa kila kitu alichohitaji.

“Wewe kijana, soma kwa bidii. Nitasikitika sana kama utaishia kuwa mkulima kama mimi,” alisema huku akipepesa macho yake yaliyoonesha alama za uchovu wa miaka mingi shambani. Mzee Petro alikuwa mkulima wa kahawa na ndizi, kazi aliyoifanya maisha yake yote. Alijua ugumu wa kazi hiyo, lakini hakuwa na njia nyingine ya kuendesha maisha yake.

“Nitasoma baba. Na siku moja nitamiliki kampuni kubwa ya teknolojia,” Joseph alisema kwa sauti yenye uhakika. Alikuwa ameiona dunia kubwa zaidi kupitia vitabu na masimulizi ya redio. Alijua kuwa Tanzania na dunia kwa ujumla zilikuwa kwenye mabadiliko makubwa ya teknolojia, na alitaka kuwa sehemu ya hayo mabadiliko.

Baba yake alicheka kwa sauti ndogo. “Teknolojia? Hayo mambo ya mjini? Sawa, endelea na ndoto zako, lakini kumbuka maisha ni magumu.” Alitabasamu kwa mbali, lakini moyoni alikuwa na hofu. Aliwahi kuona vijana wengi waliokuwa na ndoto kubwa, lakini walishindwa kuzitimiza kwa sababu ya mazingira duni ya maisha yao.

Joseph hakusema kitu. Alijua baba yake alikuwa na wasiwasi juu ya maisha yake ya baadaye, lakini hakutaka kuishi maisha ya kawaida kama wengi kijijini. Aliamini teknolojia ilikuwa mlango wake wa kutoka kwenye umasikini na kuingia kwenye dunia ya fursa kubwa.

SHULE NA NDOTO ZA TEKNOLOJIA

Baada ya kutembea takriban kilomita tano kutoka nyumbani kwao, alipofika shuleni, aliketi kwenye darasa lao dogo lenye madawati ya mbao yaliyokuwa yamechakaa. Ukuta wa darasa ulikuwa umejaa ufa, na madirisha mengi hayakuwa na vioo, yakiacha upepo wa asubuhi ukivuma bila kizuizi. Wanafunzi wengine walikuwa wameanza kuingia darasani, wakijadiliana mambo ya kawaida ya shule na maisha yao ya kila siku.

Mwalimu Mushi, mwalimu wa Hisabati na Fizikia, aliingia darasani na kuanza kufundisha. “Teknolojia inabadilisha dunia. Leo tungependa kujadili jinsi kompyuta zinavyofanya kazi,” alisema huku akichora mchoro wa kompyuta ubaoni.

Hapo ndipo moyo wa Joseph ulipiga kwa kasi. Alikuwa na shauku kubwa ya kujua jinsi kompyuta zinavyofanya kazi, lakini kijijini kwao hakukuwa na kompyuta hata moja. Aliwahi kusikia tu kuwa kulikuwa na vituo vya intaneti Moshi Mjini, lakini hakuwa na uwezo wa kwenda huko mara kwa mara. Mara ya mwisho alipoona kompyuta ilikuwa ni kwenye ofisi ya mkuu wa shule, na hata hiyo ilitumika tu kwa kazi za kiutawala.

Baada ya kipindi, alimsogelea mwalimu Mushi. “Mwalimu, kuna kitabu chochote kinachofundisha zaidi kuhusu kompyuta?” aliuliza kwa shauku kubwa.

Mwalimu alitabasamu. “Unapenda teknolojia, eeh?”

“Ndio mwalimu. Ninataka kuunda programu zangu mwenyewe siku moja.”

Mwalimu alitafakari kwa muda, kisha akasema, “Nina kitabu kimoja cha zamani kuhusu misingi ya kompyuta. Nitakileta kesho.”

Joseph alifurahi sana. Ilikuwa kama kupata hazina ya thamani kwake. Alijua kuwa kitabu hicho kingekuwa mwanzo wa safari yake ndefu kuelekea ndoto zake.

MWISHO WA SIKU, MWANZO WA SAFARI

Siku hiyo Joseph alitoka darasani akiwa na furaha isiyoelezeka. Alijua kuwa safari yake ilikuwa bado changa, lakini alikuwa tayari kupambana. Alitembea kurudi nyumbani huku mawazo yake yakiwa mbali—hakuwa tu kijana wa kawaida wa Mwika, bali alikuwa na ndoto kubwa.

Usiku ulipowadia, aliketi kwenye kandili la chemli, akijifunza kwa mwanga hafifu. Alikuwa amekalia kitanda chake cha miti, huku madaftari yake yakiwa yamejaa mahesabu na michoro ya mifumo ya kompyuta aliyojifunza siku hiyo. Mara kwa mara, mama yake alimtazama kwa mshangao, akijua kuwa kijana wake alikuwa na akili kubwa, lakini pia akihofia atafikaje huko anapotaka kwenda.

“Joseph,” mama yake alimuita kwa upole. “Usijichoshe sana, kijana wangu. Usingizi ni muhimu pia.”

Joseph alitabasamu, lakini hakujibu. Ndani ya moyo wake, alijua usingizi haukuwa kipaumbele chake kwa sasa. Alikuwa na kazi kubwa—kujenga kesho yake, na kuhakikisha kwamba jina lake litasikika si tu Mwika, bali Tanzania nzima.

Safari yake ilikuwa imeanza. Hii haikuwa hadithi ya kijana wa kawaida. Hii ilikuwa hadithi ya Joseph Kweka, kijana aliyekuwa na ndoto ya kubadili maisha yake kupitia teknolojia. Na safari yake ilikuwa bado ndefu.

Usikose sehemu ya pili 🔥🔥🔥