Siku zilipita kwa kasi, na kila siku Joseph alizidi kuonesha mapenzi yake kwa teknolojia. Kila alipokuwa darasani, mawazo yake yalikuwa mbali zaidi ya kile kilichokuwa kinafundishwa. Alitamani kushika kompyuta kwa mikono yake, kuifungua na kuielewa kwa undani. Ndani ya kijiji cha Mwika, hii ilikuwa ndoto ya mbali, lakini hakuruhusu hali hiyo imzuie.

Siku moja, baada ya kipindi cha mwisho shuleni, alisikiliza mazungumzo ya wanafunzi wenzake wakizungumzia kuhusu intaneti na kompyuta za Moshi mjini. “Kuna sehemu inaitwa Cyber Cafe pale mjini,” mmoja wao alisema. “Watu wanaenda pale kuangalia habari, kusoma mambo ya teknolojia na hata kutengeneza barua pepe.”

Joseph aliposikia hivyo, moyo wake uliruka kwa furaha. Alijua kwamba huu ulikuwa wakati wake wa kuchukua hatua. Lakini changamoto kubwa ilikuwa moja—pesa. Safari ya kutoka Mwika hadi Moshi ilihitaji nauli ya basi, na alihitaji angalau elfu mbili kwa siku moja tu ya safari. Hakuwa na fedha hizo.

Jioni ile aliporudi nyumbani, alikaa na baba yake na kueleza nia yake ya kwenda Moshi ili kuona kwa macho yake kile alichokuwa akisikia kuhusu kompyuta. Baba yake alimtazama kwa muda mrefu, kisha akavuta pumzi ndefu. “Joseph, unajua hatuna hela nyingi. Hizi ndizi na kahawa ndizo zinatulisha,” alisema kwa sauti ya upole lakini yenye uzito.

“Najua baba, lakini hii ni ndoto yangu,” Joseph alijibu. “Naamini nikipata nafasi hata ya saa moja tu kwenye cyber cafe, nitajifunza kitu ambacho kitabadili maisha yangu.”

Baba yake alikaa kimya kwa muda, akitafakari. Kisha alisimama na kutoka nje bila kusema neno. Mama yake, aliyekuwa akisikia mazungumzo hayo, alimkaribia Joseph na kumshika bega. “Usimlazimishe sana baba yako, kijana wangu. Anapenda ndoto zako, lakini anajua ugumu wa maisha.”

Usiku ule, Joseph hakupata usingizi. Mawazo yalizunguka kichwani mwake, akitafuta njia mbadala. Kisha ghafla, wazo likamjia—angeweza kuuza kuku mmoja wa familia ili kupata nauli. Asubuhi ilipofika, alienda moja kwa moja kwa mama yake na kumweleza mpango wake.

Mama yake alishangaa sana. “Unataka kuuza kuku wa familia ili uende Moshi?”

“Mama, siwezi kusubiri hadi miujiza itokee. Hii ni nafasi yangu,” alisema kwa msisitizo. Mama yake alimtazama kwa sekunde kadhaa kisha akashtuka kusikia sauti ya mzee Petro akisema, “Mwacheni auze. Kama ana hakika na anachotaka, basi asonge mbele.”

Kwa furaha kubwa, Joseph aliuza kuku wake kwa shilingi elfu tatu na mia tano. Siku iliyofuata, alishuka kwenye kituo cha mabasi Moshi kwa mara ya kwanza. Mji ulikuwa tofauti na Mwika—barabara zilikuwa na magari mengi, watu walikuwa wamevaa mavazi ya kisasa, na maduka makubwa yalikuwa kila mahali.

Kwa mwongozo wa ramani ya akilini, alifika kwenye cyber cafe ndogo iliyokuwa kandokando ya barabara kuu. Ilikuwa mara yake ya kwanza kuona kompyuta kwa karibu. Aliingia ndani kwa aibu, lakini alijikaza na kuuliza, “Naweza kutumia kompyuta kwa dakika chache?”

Mhudumu alimwangalia kijana huyo mdogo kwa shauku. “Una pesa?” aliuliza. Joseph akatoa sarafu zake na kumkabidhi mhudumu, ambaye alimwelekeza kwenye kompyuta moja. “Hii ni keyboard, hii ni mouse, na hiki ni monitor,” mhudumu alieleza.

Joseph aligusa keyboard kwa tahadhari, akibonyeza herufi moja baada ya nyingine. Ilikuwa hisia tofauti kabisa—ilikuwa kama kugusa mustakabali wake. Alianza kuchunguza jinsi kompyuta ilivyofanya kazi, akijifunza haraka kupitia maelezo ya mhudumu.

Aligundua kuwa kuna kitu kinachoitwa programming, na kwamba watu waliweza kutengeneza programu zinazofanya kazi mbalimbali. Alijiuliza, Je, ningeweza kuwa mmoja wao?

Alitumia saa moja kwenye kompyuta, akisoma kuhusu lugha za programu kama HTML, CSS, na JavaScript. Japo hakuelewa kila kitu kwa undani, alihisi kama alikuwa amegundua ulimwengu mpya.

Alipoondoka cyber cafe ile, moyo wake ulikuwa umejaa matumaini. Alijua kwamba alikuwa kwenye njia sahihi, lakini changamoto ilikuwa moja—hakukuwa na kompyuta kijijini kwao. Alipaswa kutafuta njia ya kujifunza zaidi.

Akiwa njiani kurudi Mwika, aliamua kufanya kitu ambacho hakuwahi kufikiria awali—angeanza kuandika kila kitu alichojifunza kwenye daftari lake, akiunda dhana zake mwenyewe za teknolojia hata bila kompyuta.

Alipofika nyumbani, baba yake alimtazama kwa macho ya kuuliza. “Umejifunza nini huko mjini?” aliuliza kwa shauku.

“Baba, nimegundua dunia mpya. Nimejifunza kuwa kompyuta zinaweza kufanya kila kitu, na mtu yeyote anaweza kuzitumia kuunda vitu vikubwa,” Joseph alijibu huku uso wake ukiwa na tabasamu la ushindi.

Baba yake alitabasamu, akapiga hatua mbele na kumshika bega. “Kama ndoto yako iko huko, basi usiache kuifuatilia.”

Joseph alijua kuwa safari yake ilikuwa bado changa, lakini alikuwa tayari kwa hatua inayofuata. Alipaswa kupata njia ya kufika mbali zaidi, hata kama njia hiyo haikuwa rahisi. Ndani ya moyo wake, alijua siku moja angekuwa na kampuni yake mwenyewe ya teknolojia—na ingeitwa Kweka Group of Companies.